Van Wilder (2002) – เมื่อความกลัวการเติบโตกลายเป็นศิลปะ
ในยุคที่หนังคอมเมดี้วิทยาลัยยังคงยึดมั่นกับสูตรความบ้าคลั่งแบบ Animal House, Van Wilder กลับกลายเป็นการสำรวจที่ลึกซึ้งกว่าเรื่องใครที่ “ไม่อยากโต” อย่างที่คิด ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากบทความใน Rolling Stone ปี 1997 เกี่ยวกับ Bert Kreischer นักศึกษา Florida State University ที่กลายเป็นตำนานของการปาร์ตี้ในมหาวิทยาลัย
Ryan Reynolds ในบท Van Wilder ไม่ได้แค่แสดงเป็นหนุ่มที่ชอบสนุก แต่เขาเป็นสัญลักษณ์ของคนที่ “เก่งในการหลีกหนีความเป็นผู้ใหญ่” อย่างมีศิลปะ การใช้ชีวิตมหาวิทยาลัยแบบไม่มีวันจบของเขาไม่ใช่ความเกียจคร้าน แต่เป็นการต่อต้านระบบที่บังคับให้คนเราเติบโต “ตามกำหนดการ” Van รู้ดีว่าชีวิตหลังจบการศึกษาจะเป็นอย่างไร แต่เขาเลือกที่จะยืดเวลาในโลกที่เขาเป็นได้ทุกอย่าง – ผู้นำ นักจัดงาน และคนที่มีความหมายต่อคนอื่น
ธีมหลักของเรื่องไม่ได้อยู่ที่การเติบโตเพียงอย่างเดียว แต่อยู่ที่ “ความหมายของความสำเร็จ” Van ไม่ใช่คนขี้เกียจที่มองผิวเผิน เขาเป็นคนที่ตั้งคำถามว่าทำไมเราต้องยอมรับความคิดที่ว่า “จบการศึกษา = ความสำเร็จ” เมื่อในมหาวิทยาลัยเขาได้สร้างชุมชน ช่วยเหลือคนอื่น และมีความสุขอย่างแท้จริง การที่ Gwen (Tara Reid) เข้ามาในชีวิตจึงไม่ใช่แค่เรื่องความรัก แต่เป็นกระจกที่ทำให้ Van เห็นตัวเองจากมุมมองคนภายนอก
สิ่งที่น่าสนใจคือการที่หนังเรื่องนี้นำเสนอแนวคิดที่ว่า “บางคนต้องการเวลามากกว่าในการค้นหาตัวเอง” และนั่นไม่ใช่สิ่งผิด การต่อสู้ของ Van ไม่ใช่การต่อสู้กับการจบการศึกษา แต่เป็นการต่อสู้กับความกลัวที่ว่าเมื่อเขาก้าวออกไปจากโลกที่เขารู้จัก เขาจะยังคงเป็น “Van Wilder” คนเดิมหรือไม่ ในท้ายที่สุด ความเติบโตที่แท้จริงจึงไม่ได้มาจากการจบการศึกษา แต่มาจากการเรียนรู้ว่าเราสามารถนำสิ่งดีๆ ที่เรามีไปต่อยอดในที่ใหม่ได้
Van Wilder จึงเป็นมากกว่าหนังคอมเมดี้วิทยาลัย เป็นการสำรวจความหมายของการเติบโตที่ไม่ได้หมายถึงการทิ้งตัวตนเก่าไป แต่หมายถึงการนำตัวตนที่ดีที่สุดของเราไปสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ