Victory (2024) — เมื่อปลอกปอมปอมกลายเป็นปลดล็อกความฝัน

ภาพยนตร์เรื่องนี้เล่าเรื่องของ Pil‑sun สาวเต้นตัวแม่ในโรงเรียนมัธยมเล็ก ๆ ที่เกาะเกโจ ซึ่งแค่จะหา “ห้องซ้อมเต้น” ก็ยากขนาดไหน เธอและเพื่อนซี้ Mi‑na ไม่ใช่ตัวแทนของความเรียบร้อย — กลับสนุกกับความไม่ลงตัว (แบบน่ารัก) มากกว่า การร่วมมือกับ Se‑hyun นักเชียร์ลีดเดอร์แบดจอร์นอลจากโซล จึงไม่ใช่แค่การสร้างทีมเชียร์ลีดเดอร์ แต่มันคือการวางรากศรัทธาในฝันของวัยรุ่นที่หาไม่ได้ในสังคม

ทีม Millennium Girls ไม่ได้เกิดจากความเป๊ะ แต่เกิดจากแรงขับที่อยาก “เชียร์ให้ตัวเองได้เปิดทางชีวิต” พวกเขาหลีกหนีความซ้ำซากของชีวิตวัยโรงเรียนผ่านจังหวะเต้น เพลงยุค 90s และพลังของการรวมกัน ทำให้เรื่องไม่ใช่แค่หนังเต้น — แต่คือเรื่องของ “การใช้ความแปลกให้กลายเป็นกำลัง”

สิ่งที่ Victory ตั้งใจสื่อคือว่า การที่คนเมืองเล็ก ๆ ประกอบกันในทีมแปลกตาแต่ตรงไปตรงมา มันสามารถปลุกความกล้าในใจให้ตั้งคำถามกับนิยามของความ “สำเร็จ” หรือ “ความปลอดภัย” ที่ถูกปักหมุดโดยสังคมได้ ทั้ง Pil‑sun สอนคุณว่าความฝันมันไม่ไกล แค่ไม่หยุดเต้น ในขณะที่คนที่ดูเหมือนจะ “รู้ดีที่สุด” อย่างพ่อของเธอ ก็ค่อย ๆ เริ่มรู้ว่า “การไม่ยอมให้ชีวิตผ่านไปเฉย ๆ” มันคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีคุณค่า

และเมื่อปอมปอมก้องกังวานตามตรอก ซีนที่กลุ่มเชียร์มันโยนความรู้สึกไม่แน่นอนออกไป “เชียร์ตัวเอง” มันกลายเป็นบทเพลงให้คนดูอยากลุกขึ้นมา “ทำอะไรสักอย่าง” และรู้ตัวว่าฝันไม่ใช่เรื่องผิด — มันคือเรื่องที่ควรบอกให้โลกรู้

แนวหนัง (Genre): ดราม่า coming-of-age • ดนตรี‑เชียร์ลีดเดอร์ • ไซไฟย้อนยุค (1999 nostalgia)