Hugo (2011): เมื่อภาพยนตร์กลายเป็นจดหมายรักถึงภาพยนตร์

ในโลกที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีและความเร็วจนทำให้เราลืมชื่นชมสิ่งเล็กๆ น้อยๆ รอบตัว “Hugo” ผลงานของ มาร์ติน สกอร์เซซี่ กลับมานำเสนอเรื่องราวที่งดงามเกี่ยวกับ “ความมหัศจรรย์ของการค้นพบ” ผ่านสายตาของเด็กกำพร้าในปารีสยุค 1930 ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเพียงการผจญภัยของเด็กชายคนหนึ่ง แต่เป็นการเฉลิมฉลองศิลปะแห่งการสร้างภาพยนตร์และพลังของจินตนาการที่สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตได้ แนวคิดหลักของเรื่องหมุนรอบ “การค้นหาจุดประสงค์ของการดำรงอยู่” ผ่านตัวละครของฮิวโก้ที่เชื่อว่าทุกสิ่งในโลกนี้มีหน้าที่และความหมายเฉพาะตัว เช่นเดียวกับเฟืองในนาฬิกาที่ทำงานร่วมกันอย่างลงตัว สกอร์เซซี่ใช้สัญลักษณ์ของหุ่นยนต์และกลไกเพื่อสื่อสารแนวคิดที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับการเชื่อมโยงระหว่างมนุษย์ ระหว่างอดีตกับปัจจุบัน และระหว่างความฝันกับความเป็นจริง เมื่อฮิวโก้พยายามซ่อมแซมหุ่นยนต์ที่พ่อทิ้งไว้ เขาไม่ได้แค่ซ่อมแซมเครื่องจักร แต่กำลังซ่อมแซมสายสัมพันธ์ที่ขาดหายไปในชีวิต สิ่งที่ทำให้ “Hugo” พิเศษคือการที่สกอร์เซซี่นำเรื่องราวของ จอร์จ เมลิเอส์ ผู้บุกเบิกภาพยนตร์ฝรั่งเศสมาผสานอย่างชาญฉลาด ภาพยนตร์กลายเป็น “จดหมายรักถึงประวัติศาสตร์ภาพยนตร์” ที่เฉลิมฉลองยุคแรกเริ่มของการสร้างหนัง เมื่อความมหัศจรรย์และจินตนาการยังเป็นแรงขับเคลื่อนหลัก ผ่านการเล่าเรื่องที่ประณีตและการใช้เทคโนโลยี 3D อย่างมีศิลปะ สกอร์เซซี่สร้างสรรค์โลกที่ทั้งโครงการและมีชีวิตชีวา ที่ผู้ชมได้สัมผัสถึงความงดงามของการทำภาพยนตร์ในยุคเริ่มแรก ความลึกซึ้งของ “Hugo” อยู่ที่การสื่อสาร “พลังแห่งการเก็บรักษาความทรงจำ” และความสำคัญของการส่งต่อมรดกทางวัฒนธรรม ภาพยนตร์เตือนใจเราว่าศิลปะและความคิดสร้างสรรค์ไม่ควรถูกลืม เพราะสิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ทำให้มนุษยชาติมีเอกลักษณ์และความหมาย การที่ฮิวโก้ช่วยฟื้นฟูความทรงจำและเกียรติยศของเมลิเอส์ จึงเป็นการสะท้อนถึงหน้าที่ของเราทุกคนในการดูแลและเทิดทูนมรดกที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ ด้วยความรักความเข้าใจที่สกอร์เซซี่มีต่อภาพยนตร์ ทำให้ “Hugo” กลายเป็นผลงานที่ทั้งสวยงามและซาบซึ้งใจ
แนวหนัง: Family Adventure, Historical Fantasy