It Lives Inside (2023): เมื่อความกลัวกลายเป็นกระจกสะท้อนตัวตน

ในยุคที่ภาพยนตร์สยองขวัญมักจะพึ่งพาเทคนิคการสร้างความตกใจแบบเดิม ๆ “It Lives Inside” ผลงานเรื่องแรกของผู้กำกับ Bishal Dutta กลับเลือกที่จะสำรวจความน่ากลัวที่ลึกซึ้งกว่า นั่นคือ “ความกลัวในการสูญเสียตัวตน” ผ่านเรื่องราวของ แซม (Megan Suri) วัยรุ่นอเมริกันเชื้อสายอินเดียที่พยายามปฏิเสธรากเหง้าวัฒนธรรมของตัวเองเพื่อให้เข้ากับสังคมที่ล้อมรอบ ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเพียงหนังผีธรรมดา แต่เป็นการสะท้อนปัญหาของคนรุ่นที่สองในครอบครัวอพยพที่ติดอยู่ระหว่างสองวัฒนธรรม แนวคิดหลักของเรื่องหมุนรอบ “ราคาแห่งการปฏิเสธตัวเอง” เมื่อแซมในความต้องการที่จะถูกยอมรับจากเพื่อน ๆ ได้ทำลายขวดแก้วลึกลับที่เพื่อนสนิท ทามิรา ถือติดตัวอยู่เสมอ การกระทำครั้งนั้นไม่เพียงปลดปล่อยปีศาจโบราณของอินเดีย แต่ยังเป็นการปลดปล่อยความผิด ความอับอาย และความกลัวที่เธอฝังใจมานาน Dutta ใช้ตำนานของ Pishach (ปีศาจในตำนานฮินดู) เป็นสัญลักษณ์ของการต่อสู้ภายในใจที่ทุกคนในสถานการณ์เดียวกันต้องเผชิญ สิ่งที่ทำให้ “It Lives Inside” แตกต่างคือการนำเสนอ “ความสยองของการแปลกแยก” ทั้งจากสังคมและจากตัวเองเอง ปีศาจในเรื่องไม่ได้เป็นเพียงสิ่งที่มาจากภายนอก แต่เป็นการสะท้อนถึงความมืดมิดภายในใจของคนที่สูญเสียตัวตนและรู้สึกไม่มีที่ยืน การที่แซมต้องกลับไปหาความรู้เรื่องวัฒนธรรมและภาษาฮินดีเพื่อต่อสู้กับปีศาจ จึงเป็นการเปรียบเทียบอย่างชาญฉลาดถึงการที่เราต้องกลับไปหาราก เหง้าของตัวเองเพื่อเยียวยาความบาดเจ็บทางจิตใจ การที่ Dutta เลือกใช้โครงสร้างของหนังสยองขวัญวัยรุ่นแบบดั้งเดิม แต่แทรกเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับ “ประสบการณ์ของผู้อพยพ” นั้นเป็นการสร้างสรรค์ที่น่าสนใจ แม้ว่าการดำเนินเรื่องจะไม่ได้หลุดพ้นจากกรอบหนังผีทั่วไป แต่ความตั้งใจในการให้เสียงกับชุมชนที่มักถูกมองข้ามในหนังสยองขวัญฮอลลีวูด ทำให้ผลงานนี้มีคุณค่าในแง่ของการเป็นตัวแทน ภาพยนตร์เรื่องนี้เตือนใจเราว่าบางครั้งสิ่งที่เราวิ่งหนีนั้นกลับเป็นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด และการยอมรับในสิ่งที่เราเป็นอาจเป็นกุญแจสำคัญในการเอาชนะความกลัวที่ซ่อนอยู่ภายใน
แนวหนัง: Supernatural Horror, Coming-of-Age Drama