พรจากฟ้า (Pohn-Jak-Fah) 2016

เมื่อเพลงกลายเป็นของขวัญแห่งความทรงจำ บางครั้งของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ได้มาในรูปแบบของสิ่งของที่จับต้องได้ แต่อยู่ในสิ่งที่ไม่มีตัวตน ไม่มีค่า แต่กลับทรงคุณค่าล้ำลึกที่สุดในใจ “พรจากฟ้า” ภาพยนตร์แอนโธโลยี 3 ตอนจาก GDH 559 นำเสนอความคิดที่งดงามเรื่องหนึ่ง นั่นคือ ดนตรีเป็นของขวัญที่ไม่มีวันหมดอายุ และความทรงจำเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงวิญญาณของคนเราได้อย่างลึกซึ้ง
การถวายเกียรติผ่านดนตรี ไม่ใช่การเทิดทูน สิ่งที่น่าชื่นชมในแนวคิดของหนังเรื่องนี้คือ การที่ผู้กำกับทั้งสี่คน สามารถนำเพลงพระราชนิพนธ์ของในหลวงรัชกาลที่ 9 มาใช้ในลักษณะที่ไม่ใช่การเทิดทูนแบบสูงส่ง แต่เป็นการใส่ใจในรายละเอียดของชีวิตคนธรรมดา ทำให้เพลงเหล่านั้นกลายเป็นส่วนหนึ่งของความเป็นมนุษย์ในแง่มุมที่เข้าถึงได้ง่าย ไม่ว่าจะเป็นความรักแรกพบในตอน “ยามเย็น” ความผูกพันระหว่างพ่อลูกในตอน “Still on My Mind” หรือความสุขแบบเรียบง่ายในตอน “พรปีใหม่”
ความงามของความเรียบง่าย หนังเรื่องนี้ไม่ได้พยายามเล่าเรื่องที่ซับซ้อนหรือสร้างดราม่าที่เกินจริง แต่เลือกที่จะเดินอย่างสงบๆ ผ่านช่วงเวลาสำคัญของตัวละครแต่ละคน โดยเฉพาะในตอนที่สองที่พูดถึงเรื่องของฟ้า ลูกสาวที่ต้องดูแลพ่อที่เป็นอัลไซเมอร์ ซึ่งสะท้อนให้เห็นว่า บางครั้งความรักและความทรงจำสามารถอยู่เหนือกาลเวลาได้ แม้ว่าร่างกายจะเปลี่ยนแปลงไป การเล่าเรื่องแบบนี้ทำให้เราเข้าใจว่า ดนตรีไม่ได้เป็นเพียงศิลปะเพื่อความบันเทิง แต่เป็นภาษาแห่งอารมณ์ที่สามารถปลุกความทรงจำที่ลึกที่สุดในจิตใจได้ เหมือนกับที่เพลงหนึ่งเพลงสามารถพาเราย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่สำคัญในชีวิตได้ในทันที ของขวัญที่มอบต่อกัน สิ่งที่ทำให้ “พรจากฟ้า” พิเศษกว่าหนังรักทั่วไป คือการที่แต่ละตอนเชื่อมโยงกันด้วยธีมของการให้และการรับ ไม่ว่าจะเป็นการให้เวลาแก่กัน การให้ความทรงจำ หรือการให้กำลังใจ หนังเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า ของขวัญที่แท้จริงมักจะไม่ใช่สิ่งที่ซื้อได้ด้วยเงิน แต่เป็นสิ่งที่เกิดจากความจริงใจและความรักที่มีต่อกัน

แนวหนัง: โรแมนติก ดราม่า คอมเมดี้ แอนโธโลยี