Roxana (2024) — เมื่อ “ความทรงจำที่ลืมไป” กลายเป็นเงามืดที่ตามหลอก

ในโลกของภาพยนตร์สยองขวัญ มาเลเซียเรื่องนี้ใช้ชื่อที่ขับเน้นตัวละครไปสู่ลวดลายลึกลับ— Roxana ไม่ใช่แค่ชื่อ แต่เป็นสัญลักษณ์ของความทรงจำที่ถูกฝัง ความเงียบที่ไม่ยอมให้ลืม และความรู้สึกผิดที่คืบคลานแม้ในยามหลับ
เรื่องนี้ไม่ได้เน้นฉากกระโดดโหยงหรือเสียงดังจู่โจม แต่เลือกใช้ “ความเงียบกับภาพสะกด” มาขับเน้นความหวาดหวั่นว่า สิ่งที่เราอยากลืม อาจเป็นสิ่งที่รอเราอยู่ตรงมุมที่เราลืมมอง

ธีมหลักของหนังคือ “การเข้าไปแก้แค้นอดีตผ่านการเผชิญหน้า” ไม่ใช่การยิงปืน หรือต่อสู้กับปีศาจ แต่มันคือการมองหน้าตัวเองในกระจกที่แตกร้าว และเห็นเงาของ Roxana ที่ไม่ใช่แค่หนึ่งคน แต่คือภาพสะท้อนของความเสียใจ ความลังเล และการยอมรับว่า “ทุกสิ่งที่หลุดลืมไป…อาจลืมไม่ลงจริง ๆ”
สิ่งที่สร้างแรงกดดันคือการใช้เสียงกระซิบ เสียงจังหวะลมหายใจ และแสงที่ขยับผ่านผนัง—ทำให้ความหวาดกลัวไม่ได้เกิดจากสิ่งที่มองเห็น แต่จากสิ่งที่เรา “คาดไม่ถึงว่าอยู่ที่นั่น”

ผ่านเสียงหวิวในกลางคืน บรรยากาศบ้านเก่าที่ถูกทิ้ง และเงาในภาพถ่ายเก่า Roxana เรียกร้องให้เราไม่หนีไปจากอดีตที่ทำให้บอบช้ำ แต่กลับหันกลับไปมองให้ลึก
และหากคุณพร้อมจะ “เผชิญหน้า” กับความทรงจำที่ผสมไปด้วยความเจ็บปวดและการให้อภัย หนังเรื่องนี้อาจทำให้คุณหายใจติดขัด…ในแบบที่ไม่ใช่แค่หวาดกลัว แต่คือรู้สึกได้ข้างในจริง ๆ

แนวหนัง: สยองขวัญ / จิตวิทยา / ลึกลับ